خب رسیدیم به فیلم "هر آنچه روشنایی می‌پنداریم"! اسم فیلم یه جورایی شاعرانه و مرموزه، نه؟ راستش من که اول اسمشو شنیدم فکر کردم یه فیلم فانتزیه یا شاید یه درام تاریخی خیلی سنگین. ولی وقتی رفتم سراغش دیدم نه بابا، داستانش خیلی خودمونی‌تر از این حرفاست. این فیلم ساخته یه کارگردان هندیه به اسم پایال کاپادیا. اسمش شاید یکم ناآشنا باشه ولی بعد از این فیلم مطمئنم حسابی اسم در میکنه. داستان فیلم درباره دو تا پرستاره توی بمبئی. یکی‌شون اسمش پرابهاست، خیلی آروم و سر به زیره و انگار تو حسرت یه زندگی بهتره. شوهرش رفته آلمان و دیگه خبری ازش نیست، پرابها هم دلش خونه. اون یکی پرستار اسمش آنوئه، شیطون‌تر و سرزنده‌تره و یه دوست پسر مسلمون داره که یواشکی باهاش قرار میذاره. فیلم خیلی قشنگ و آروم جلو میره، مثل زندگی واقعی. نه خبری از اکشن‌های هالیوودی هست، نه جلوه‌های ویژه خفن. فیلم بیشتر تمرکزش روی حس و حال آدم‌هاست، تنهایی‌هاشون، آرزوهاشون، عشق‌های پنهونی‌شون. یه جورایی فیلم زنانه است، خیلی خوب دنیای زن‌ها و روابط بینشون رو نشون میده. دوستی پرابها و آنو خیلی گرم و صمیمیه، انگار خواهرن. یه اتفاقی هم که وسط فیلم میفته اینه که یه پیرزن آشپز توی بیمارستان که باهاشون کار میکنه، خونش میخواد خراب بشه. این دو تا پرستار هم پا میشن باهاش میرن دهاتش توی راتناگیری که یه جای سرسبز و خوشگله. اونجا انگار یه نفس تازه میکشن، از شلوغی و دود و دم بمبئی دور میشن. فیلم پر از صحنه‌های قشنگه، فیلمبرداریش خیلی خوبه، نورپردازی‌هاش محشره. مخصوصا صحنه‌های شبش که اسم فیلم هم از اونجا اومده، واقعا حس و حال روشنایی توی تاریکی رو خوب نشون میده. بازیگرها هم خیلی خوبن، مخصوصا اون سه تا بازیگر اصلی زن فیلم، کانی کوروتی، دیویا پرابها و چایا کادام، خیلی طبیعی بازی کردن و آدم باهاشون همذات‌پنداری میکنه. حالا جالبه بدونید این فیلم توی جشنواره کن امسال جایزه بزرگ رو برد! یعنی از خیلی فیلم‌های خفن دیگه هم جایزه‌ش بیشتر بود. این اولین فیلم هندی توی 30 سال اخیر بود که به بخش اصلی جشنواره کن راه پیدا میکرد، بعدشم که جایزه رو درو کرد، دیگه ترکوند. البته یه حاشیه هم داشت. هندی‌ها این فیلم رو برای اسکار نفرستادن! نمیدونم چرا، شاید فکر کردن خیلی اروپاییه. آخه فیلم محصول مشترک چند تا کشور اروپایی و هنده. بعضی‌ها میگن هیئت انتخاب فیلم هندی حسودی کرده که یه فیلم زنونه اینقدر موفق شده. خلاصه که کلی سروصدا به پا کرد این قضیه. ولی جدا از حاشیه‌ها، فیلم "هر آنچه روشنایی می‌پنداریم" یه فیلم خیلی خاص و دوست‌داشتنیه. اگه دنبال یه فیلم آروم و متفاوت هستید که بهتون حس خوب بده و به فکر فرو ببرتون، حتما این فیلم رو ببینید. قول میدم پشیمون نمیشید. فقط انتظار یه فیلم پر زد و خورد و هیجان‌انگیز رو نداشته باشید، این فیلم بیشتر درباره زندگیه، درباره آدم‌های معمولی و رویاهای کوچیکشون.